|
W połowie 1987 roku podjęto decyzję o modyfikacji Apple IIc. Naturalnym krokiem było wyposażenie komputera w powszechnie stosowaną 3,5" stację dyskietek. Pomiędzy 1984 a 1986 rokiem Apple stworzyło cztery modele takich stacji. Pierwsza była 400k stacja, jakiej użyto przy budowie Macintosh, potem 800k UniDisk, który współpracował tylko z Apple II, następnie 800k stację dla Macintosh (ta z kolei nie działała z Apple II), wreszcie na końcu 800k Apple Drive, który działał z Macintoshem, Apple IIgs ale nie z Apple IIc i IIe. Podstawowym problemem, był fakt, że powolne procesory 6502 i 65c02 nie nadążały z odczytem danych. Początkowo zatrudniono zewnętrzną firmę do stworzenia specjalnej "bramki" z własną pamięcią do buforowania odczytywanych danych. Zanim jednak ukończono projekt, stwierdzono, że wprowadzanie w 1987 roku na rynek komputera z 1 MHz procesorem czyni go nieco przestarzałym. Postanowiono więc skorzystać z nowszej, 4 MHz wersji procesora. Skorzystano z licencji firmy Zip Technologies, która wytwarzała akcelerator Zip Chip - układ, który zastępował oryginalny procesor. Był on w stanie bez problemu poradzić sobie z bezpośrednim odczytem danych ze stacji dyskietek, jednak ze względu na zaawansowanie prac i napięty harmonogram postanowiono pozostawić "bramkę". Szybszy procesor i problemy timingowi powodowały, że karty rozszerzeń pamięci zaprojektowane do IIc nie działały z IIc Plus. Dodatkową zmianą konstrukcyjną było pozbawienie komputera gniazda IN-12V i zintegrowanie zasilacza wewnątrz obudowy. Pozbawiało to wprawdzie możliwości bateryjnego zasilania ale było reakcją na liczne głosy , które krytykowały zasilacz do Apple IIc jako "cegłę na kablu". Firmware komputera został oczywiście poprawiony. Przede wszystkim by wspierać wbudowaną 3,5" stację dyskietek. Dla zachowania zgodności z poprzednimi modelami zewnętrzny Disk Port pozwalał na podłączenie nie tylko stacji 3,5" (zarówno Apple Disk jak i UniDisk) ale także dwóch stacji 5,25" (takich samych jak Apple IIgs), które mogły być wpięte szeregowo. Pozostawiono jednak błąd, który uniemożliwiał odczyt zapisanej jednostronnie 400k 3,5" dyskietki. Kilka komercyjnych aplikacji rozwiązywało ten problem. Komputer wprowadzono na rynek bez fanfar we wrześniu 1988 roku w cenie 675$ (1099$ z kolorowym monitorem). Była to dosyć atrakcyjna cena zważywszy na to, że oryginalnie Apple IIc bez monitora był sprzedawany za 1295$. Apple IIc Plus był najszybszym komputerem Apple II, jaki kiedykolwiek wyprodukowano (wliczając w to 2,8 MHz Apple IIgs) i niewątpliwie najlepszym 8-bitowym komputerem Apple. Pomimo udanego debiutu rynkowego firma Apple w niewielkim stopniu wspierała marketingowo ten komputer, koncentrując się na rozwoju udanej linii 68k rozpoczętej przez Macintosha. We wrześniu 1990 zaprzestano jego produkcji pozostawiając jedynie Apple IIgs i Platinum IIe. Nie pociągnięto również projektu stworzenia Apple IIgs w obudowie IIc |
