|
Pod koniec lat siedemdziesiątych Apple II i jego rozwinięcie II+ cieszyły się sporą popularnością u użytkowników oraz developerów. Komputer dzięki otwartej architekturze i dobrze udokumentowanym funkcjom ROMu umożliwiał tworzenie rozmaitych rozszerzeń. Rozkwitał również rynek oprogramowania rozrywkowego, edukacyjnego i biznesowego. Sprzedaż komputera rosła z miesiąca na miesiąc. Jednak zarząd firmy Apple nie podzielał do końca optymizmu rynku. Nie wierzono w by Apple II w swej niezmienionej postaci sprzedawał się tak dobrze przez następne lata. Rynek komputerowy był młody i do tej pory żaden komputer nie sprzedawał się dłużej niż 2 lata, po czym był zastępowany przez bardziej wydajny model, przeważnie zrobiony przez inną firmę. By temu zapobiec w 1978 roku rozbudowano dział rozwoju i rozpoczęto prace nad nowymi projektami. Prace nad rozwojem Apple II wstrzymano jednak na rzecz głównego zadania, które miało na celu stworzenie nowego, rewolucyjnego komputera o dużo większych możliwościach obliczeniowych. Projekt otrzymał nazwę kodową Lisa. Ukończenie Lisy miało zająć dużo czasu, więc równolegle rozpoczęto pracę nad komputerem Apple III. Apple II był całkowicie autorskim projektem Steve'a Wozniaka i miał reputację domowego komputera przeznaczonego do rozrywki. O przyszłych możliwościach Apple III decydować miało specjalnie powstałe kolegium. Postanowiono stworzyć od podstaw maszynę do zastosowań biznesowych i nie korzystać z architektury popularnej "dwójki". Nowa maszyna miała mieć pełno-wymiarową klawiaturę z dużymi i małym literami, wyświetlać 80 kolumnowy tekst i posiadać bardziej wyrafinowany system operacyjny. Ze względu na konieczność korzystania z części oprogramowania, pozostawiono ograniczoną emulację Apple II. Zadecydowano również, że wraz z debiutem Apple III wprowadzony zostanie wyraźny marketingowy podział pomiędzy rynek 80-kolumnowych maszyn biznesowych a 40-kolumnowych komputerów dla domu i edukacji. By podkreślić podział zablokowano w Apple III, w trybie emulacji, możliwość korzystania z większej ilości pamięci niż 48 kB oraz wyświetlania 80-kolumnowego tekstu. Dało to niespodziewane efekty. Na rynku było bowiem sporo firm oferujących rozszerzenia pamięci i karty 80-kolumnowe do Apple II. Rozszerzenia te były doskonale oprogramowane i wiele aplikacji biznesowych z nich korzystało. Nie mogły one natomiast działać na Apple III w trybie emulacji. Inżynierowie Apple dostali rok na ukończenie projektu. Komputer był gotowy na wiosnę 1980 roku. Apple III został zaprezentowany z wielką pompą 19 maja 1980 roku podczas konferencji NCC (National Computer Conference) w Anaheim w Kalifornii. Po prezentacji Apple przetransportowało 7000 gości do pobliskiego Disneylandu, który to park został w całości wynajęty na 5 godzin za 42000 dolarów. Pierwsza partia komputerów była w 100% wadliwa. Konstruktorzy zmagali się w wymaganiami dotyczącymi wymiarów obudowy i w rezultacie okazało się, że Apple III przegrzewa się. Mimo bezprecedensowej decyzji o bezpłatnej naprawie wszystkich wadliwych egzemplarzy, reputacja firmy została nadszarpnięta, a sama maszyna wbrew oczekiwaniom nie cieszyła się zbyt dużą popularnością. Apple II wyposażony w produkowane przez firmy zewnętrzne rozszerzenia, miał większe możliwości. Pod koniec 1981 roku zastąpiono wadliwą serię nowszą wersją, z 256 Kb RAM i możliwością dodania 5Mb twardego dysku (kosztującego wówczas 3495,00 $, zaś w grudniu 1983 wprowadzono przeprojektowany Apple III+, w cenie 3000,00 $, oferujący 256 Kb RAM, wbudowanym zegarem czasu rzeczywistego, poprawionymi slotami i portami oraz nowszą wersją systemu SOS (1.3) Do 24 kwietnia 1984, kiedy wycofano komputer z rynku, sprzedano jedynie 65000 sztuk Apple III i III+. |
