|
Przez kilka lat rozwoju Apple II zmienił się bardzo lecz wciąż był to komputer 8-bitowy oparty na tym samym procesorze 6502 (65c02 zastosowany w Apple IIc to wciąż ten sam układ mimo kilku dodatkowych instrukcji). Procesor ten był w stanie adresować jedynie 64 kb pamięci i choć zaczęto stosować skomplikowane metody przełączania banków pamięci to rozwiązanie te nie było wydajne. W 1983 roku do Apple wraca po dwuletniej nieobecności ojciec Apple II Steve Wozniak Odkrywa on projekt modernizacji Apple II, kryjący się pod nazwą kodową "IIx". Sercem nowego Apple miał zostać 16-bitowy procesor 65816 zaprojektowany przez firmę Western Digital Center. Niestety dostawa procesora opóźniała się, a pierwsza partia okazała się wadliwa. W marcu 1984 projekt IIx porzucono koncentrując się na rozwoju nowego dziecka Apple'a - komputera Macintosh. Jednak kolejny raz wpływ rynku okazał się silnym argumentem. Po kwietniowej gali "Apple Forever", na której przedstawiono Apple IIc, okazało się, że linia Apple II wciąż sprzedaje się doskonale. Sprzedaż nie załamała się mimo zaangażowania przez firmę olbrzymich sił i środków na wypromowanie Macintosha. Powrócono więc do pomysłu odświeżenia Apple II. Nowy komputer miał mieć szybszy procesor, więcej pamięci, lepszą grafikę i dźwięk. Miał być łatwy w obsłudze jak IIc i mieć możliwości rozszerzenia jak IIe . Projekt otrzymał nazwę IIgs (graphic, sound) Przy projektowaniu IIgs powrócono do 16 bitowego procesora 65816 firmy Western Design Center, który w trybie emulacji był zdolny do wykonywania poleceń procesora 65c02. W komputerze zastosowano wyspecjalizowany procesor firmy Ensoniq zdolny do generowania jednoczesnego 15 głosów operujący na 64 kB dedykowanej mu pamięci RAM. Przy projektowaniu nowego układu graficznego zetknięto się z kilkoma problemami. Zwiększenie pionowej rozdzielczości ekranu z 200 do 400 punktów było łatwe do zrealizowania, lecz takie tryby graficzne wymagałyby dużo droższego monitora, co powiększało koszt systemu. Postanowiono więc zwiększyć rozdzielczość poziomą. Stworzono dwa nowe tryby (nazwane "super hi-res"): 320x200 i 640x200. Pozwoliło to także na utrzymanie łatwiejszej zgodności ze starymi trybami Apple II. Tu trzeba wspomnieć, że dla oszczędności na dedykowanych układach, przy projektowaniu Apple II parę lat wcześniej zaimplementowano dosyć dziwny i niewygodny dla programistów sposób adresowania pamięci graficznej. Zaprojektowano więc specjalny chip VGC (Video Graphic Controller) przeznaczony do łatwiejszego zarządzania pamięcią graficzną zarówno dla "starych", jak i "nowych" trybów. W trybie "super hi-res" 320x200 możliwe było posługiwanie się 16 kolorami z palety 4096 barw. Apple IIgs pod względem grafiki daleko wyprzedzał flagowego Macintosha, który był ograniczony do czarno-białego ekranu. Na koniec powiększono zdecydowanie pamięć RAM. Menadżer pamięci w Apple IIgs pozwalał na adresowanie 8 Mb RAM, choć sam procesor pozwalał na obsługę aż 16 Mb. Specyfika slotu rozszerzającego pamięć pozwalała na dostęp tylko do 4 Mb, kolejne 4 Mb mogły być widoczne po zastosowaniu na karcie rozszerzeń odpowiedniego układu. Firma Apple nigdy jednak oficjalnie nie wspierała kart o większej pojemności niż 4 Mb. W teorii możliwe było nawet dodanie 12 Mb RAM, lecz wymagało to już odpowiedniego patcha, zresztą karty o takiej pojemności nie były chyba nigdy przez nikogo oferowane. Wzorując się na Apple IIc projektanci zintegrowali z płytą główną wszystkie ważniejsze opcje, z których korzystał przeciętny użytkownik. Mamy więc tutaj: 2 porty Serial, kontroler stacji dyskietek, port myszy, interfejs sieciowy Apple Talk (zaprojektowany oryginalnie dla Macintosh) a także firmware obsługujący wyświetlanie 80-kolumnowego tekstu. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na opracowany specjalnie dla tego modelu protokół umożliwiający szeregowe łączenie kilku urządzeń - klawiatury, myszy, tabletu graficznego. Standard ADB (Apple Desktop Bus) był rewolucyjny w momencie wprowadzenia i o lata wyprzedził podobną koncepcję USB. Urządzenia ADB były potem z powodzeniem stosowane w kilku kolejnych generacjach komputerów Apple aż do maszyn z procesorem G3. Nowością był też zintegrowany z płytą główną zegar czasu rzeczywistego. Sporo pracy włożono też w stworzenie nowego firmware do Apple IIgs. Początkowo ROM miał mieć pojemność 64 kb czyli cztery razy więcej niż w oryginalnym Apple II. W trakcie prac okazało się jednak to za mało na wszystkie opcje jakie chciano w nim zmieścić. Pojawiło się w ROMie kilka zapożyczeń z Macintosh. Pojawił się specjalny Panel Kontrolny - coś na wzór dzisiejszego BIOSu - umożliwiający konfigurację komputera. Opracowano również nowy system operacyjny - ProDOS 16. Komputer wprowadzono na rynek bez specjalnych fanfar we wrześniu 1986 roku. Wciąż główną linią wspieraną przez Apple były komputery z procesorem Motoroli 68k. Zestaw złożony z komputera i 3,5" stacji dyskietek (bez monitora) sprzedawano za 999$. Środowisko Apple II było zachwycone nowym komputerem. Rok 1986 to rocznica - dziesięciolecie powstania komputera Apple I. Z tej okazji wyprodukowano limitowaną serię 10 000 sztuk Apple IIgs z podpisem Steve'a Wozniaka na obudowie. Apple IIgs WOZ Limited Edition są do dziś poszukiwanym gadżetem. Rozwój Apple IIgs - kolejne wersje komputera Oryginalna płyta główna komputera, zwana ROM 0 była zaopatrzona w złącza umożliwiające użycie jej w modelu IIe jako sposobu upgrade'u tego komputera. Apple oferowała zresztą na początku 1987 roku zestawy upgrade do samodzielnego przeprowadzenia takiej operacji. Nie była to jednak zbyt opłacalna operacja. We wrześniu 1987 roku wprowadzono nową płytę główną o nazwie ROM 01. Wprowadzono kilka zmian do ROMu i poprawiono układ sterujący grafiką. Nowa płyta nie była kompatybilna ze starszą wersją dysków systemowych i pozbawiona była możliwości użycia jej do konwersji IIe-do-IIgs. Stare płyty ROM 0 po wymianie stosownych układów były używane przez Apple jako części serwisowe do naprawy płyt ROM 01. Te z kolei po naprawie były przerabiane by umożliwić konwersję. Możemy więc dziś spotkać Apple IIgs różne wersje płyt ROM 0 i ROM 01. Kolejnej zmiany doczekaliśmy się w sierpniu 1989 roku. Pojawiła się płyta główna o nazwie ROM 03. Wprowadzała ona szereg unowocześnień komputera. Przede wszystkim więcej pamięci RAM 1,125 Mb (zamiast dotychczasowych 256 kb) oraz 256 kb ROM (zamiast 128kb). Poprawiono błędy w ROMie i wprowadzono niezwykle ważną funkcję przydatną przy rozbudowie komputera - do tej pory użycie karty rozszerzenia wyłączało standardowy firmware przewidziany dla slotu, w którym obsadzona była karta. Na przykład dodanie kontrolera dysku twardego w slocie 7 wyłączało Apple Talk (w 6 uniemożliwiało korzystanie ze 5,25" stacji dyskietek). W płytach ROM 03 karta peryferyjna mogła dzielić slot. |
